Nacht van de vrouwelijke stem

#2

Wars van elk rollenpatroon en mijlenver verwijderd van enig aanrecht, toonden negen onversaagde vrouwen en een dappere man op de Nacht van de Vrouwelijke Stem dat schaamlippen niet sprakeloos zijn. Anja Meulenbelt presenteerde alle schaamte voorbij een rist amazones om niet alleen uit beleefdheidsoverwegingen U tegen te zeggen.

Connie Palmen, Kristien Hemmerechts, Monika van Paemel, Margriet de Moor en hun kunstzusters reduceerden elk vooroordeel over literatuur door vrouwen tot een hersenspinsel van mannen wier gaven in mentaal (en veelal ook fysiek) opzicht bekrompen genoemd mochten worden. Gazet van Antwerpen schreef dat ‘de confrontatie van guitige, ontroerende, gedurfde en andere stijlen, diverse accenten en intonaties de zaal probleemloos in de ban hield.’ Tussen al dit vrouwelijk geweld probeerde één heerschap zich staande te houden en Leo Pleysier deed dit niet slecht ... voor een man. Volgens De Morgen zorgde hij zelfs voor ‘het hoogtepunt van de avond: een prachtig beheerste voorlezing uit Wit is altijd schoon.’

Ook het voormalig testosteronbastion dat rock ’n roll pleegt te heten werd bestormd door een herrezen Jeanne d’Arc onder de pseudoniemen Little Sister en Sable, Black and Blonde. De actrices Julienne de Bruyn en Prieda Pittors brachten teksten van Anna Bijns, de peetmoeder van de vrouwelijke stem in de Nederlandstalige literatuur.

Gazet van Antwerpen vond deze editie ‘minder spetterend dan de eerste’, maar ‘de kwaliteit was er wel’. Het oordeel van De Standaard liep gelijk, maar ‘niettemin blijft de Nacht van de Vrouwelijke Stem een niet te missen initiatief’. De Morgen was uitgesproken positiever: ‘De mengeling van sérieux en luchtigheid was voorbeeldig’.