Sulaiman Addonia

Mijn vader nam me ’s avonds vaak mee naar onze dorpstuin en stuurde me zonder zaklamp op pad – en dan vond ik op gevoel de weg, afgaand op de geuren van bloemen en vruchten in de lucht. Dat was mijn vaders idee van leven in oorlogsgebied, overgeërfd van zijn familie, die net zulke verwoestingen had moeten ondergaan: als je in een land woonde waar zo’n geweldscyclus woedde als in het onze, móést je schoonheid wel zien door haar te voelen.