Andi Taylor slaat haar handen tegen elkaar
Andi Taylor slaat haar handen tegen elkaar, stompt zich op haar platte buik, denkt niet aan haar moeder die thuis is met haar kleine broertje, niet aan haar auto die het maar net tot hieraantoe haalde, niet aan haar vakantiebaantje in het stampvolle gemeentelijke zwembad waar ze toezicht houdt, niet aan de vierjarige die ze zag doodgaan, aan de vierjarige die in wezen door haar dood is of aan zijn blauwe gezicht. Ze zouden de taak om kinderen te redden niet aan tieners moeten toevertrouwen. Al heb je nog zoveel reanimatielessen gevolgd. Ze heeft het jongetje gedood met haar afdwalende blik. Op zijn zwembroek stonden rode vrachtautootjes. Hij zag eruit alsof hij van plastic was. Hoe zijn dijbeentje aanvoelde toen ze hem van de bodem van het zwembad naar boven haalde, al dood, en hoe makkelijk hij was vast te houden, omdat hij zo klein was, daar denkt ze niet aan. Ze kijkt naar het dakraam en het licht dat het doorlaat in deze aftandse sporthal en ze denkt aan de dingen die ze altijd fout doet als ze vecht, haar luie linkerdekking, haar linkerhand die wegzakt en haar gezicht niet meer beschermt als ze er niet aan denkt. Ze bedenkt ook hoe Artemis Victor haar te grazen zal nemen. Als Andi Taylor daar niet aan denkt is de partij binnen de kortste
keren voorbij. Andi Taylor moet aan haar afstand en haar buik denken. Andi Taylor moet aan haar houding denken.
Ze zitten nog en kijken elkaar vuil aan. Ze kennen elkaar, maar hebben nog nooit tegen elkaar gevochten. Wanneer je lid wordt van de boksvereniging voor jonge vrouwen moet je tweehonderd dollar betalen aan die nepsportbond en dan krijg je een ‘gratis’ abonnement op het tijdschrift, waarin profielen staan van de leden, jonge boksmeisjes, allemaal, zodat je kan zien wie er nog meer zijn, ook al zitten ze aan de andere kant van het land, en je een aardige indruk krijgt van degene tegen wie je moet, en je weet tegen wie zij heeft gevochten en tegen wie ze gaat vechten en wat haar favoriete hobby is want godmagweten wat voor journalist dit fluttijdschrift volschrijft, maar diegene, wie het ook mag zijn, denkt waarschijnlijk dat dat waardevolle informatie is die in elk sportersprofiel thuishoort, want in elk nummer staat het: naam, woonplaats, lievelingskleur, hobby, gewonnen en verloren wedstrijden, foto van het meisje met bokshandschoenen aan. De foto is een vrije kwestie want sommige meisjes kiezen voor een foto in hun sporttenue, terwijl andere een foto kiezen in haltertop, met hun haar los, hun hoofd omhoog en hun handschoenen op hun heupen.
Andi Taylor zou Artemis Victor overal herkennen aangezien Artemis Victor de jongste van de drie zusjes Victor is, een gezin van boksers waarvan de ouders naar elke wedstrijd van Artemis komen in een t-shirt met daarop ‘Victor’, wat natuurlijk belachelijk is, zo’n verkondiging van de overwinningen van hun dochters op hun borst.
Iedereen kent de zusjes Victor en wat ze hebben gewonnen en wat ze hebben verloren en de juryleden behandelen de familie van Artemis als oude vrienden, wat in de bokswereld extra irritant is omdat er bij een beslissing vaak een groot grijs gebied is, en als je weet dat een jurylid een bijzondere band heeft met de deelnemers, ga je onwillekeurig denken, ik word benadeeld, ik kan het wel schudden, had ik maar ouders die bereid waren bevriend te raken met mijn coaches, had ik maar ouders die vrij konden nemen van hun werk, die niet werkten, die konden komen kijken om me te zien winnen.
Uit: Headshot van Rita Bullwinkel (vertaling door Barbara de Lange)