Kira Wuck leest haar gedicht ‘Tegenover mij woonde een jongen in een vierkant’
Voor de uitreiking van de Herman de Coninckprijs vragen we een kunstenaar om grafische video’s te maken van gedichten uit elke voor de prijs genomineerde bundel. Een van de in 2025 genomineerde bundels was Koeiendagen van Kira Wuck. Kijk en luister naar ‘Tegenover mij woonde een jongen in een vierkant’, verbeeld door Wies Hermans en ingesproken door de dichter zelf.
De jury van de Herman de Coninckprijs 2025 over Koeiendagen
Koeiendagen, de titel van de nieuwste bundel van Kira Wuck, is een neologisme. Wellicht verwijst het begrip naar de reis van de schrijfster in India waar het in deze bundel over gaat. Op basis van haar gedichten kunnen we ‘koeiendagen’ definiëren als dagen van vervreemding, eenzaamheid, verdriet en verlangen. De dood van de moeder, een nog niet verteerde relatiebreuk, de verstikkende hitte van een ander continent (‘hoe de zon hier woekert als frituurolie’), bepalen de emotionele horizon van deze bundel. En toch is dit niet alleen maar een sombere bundel. Daarvoor gebeurt er te veel op het niveau van de woorden en de zinnen, er gebeuren bij momenten ontroerende, grappige en surreële dingen.
Wuck is een scherp observator van een wereld die niet met zichzelf samenvalt en daar onder lijdt. Die splitsing levert intrigerende beelden op van ontheemding en vereenzaming: ‘misschien dijen we langzaam uit/ zoals het heelal// vermenigvuldigen kamers zich tot ze vergeten wie er wonen.’ Naast momenten van twijfel en cynisme (‘“Vanbinnen ziet het er allemaal heel goed uit/ ik heb zelden zo’n mooie baarmoeder gezien”, zegt de gynaecoloog’), is er ook de wil om zich te verzetten tegen zoveel ellende en banaliteit. Eén gedicht geeft zelfs praktische adviezen: ‘laat jezelf soms vallen – niet van hoogtes/ maar in een menigte// tel de aren die nog voor je liggen niet!// heb respect voor de seizoenen.’ Boven dat alles hangt het verlangen naar contact, naar een ander lichaam, naar een fysieke aanraking, zij het niet eender welke: ‘je kan met me gooien/ maar niet op me staan/ ik veer niet terug/ en vertrek maar één keer.’ Kira Wuck schrijft zowel een harde en droge als een ontroerende en ontwapenende poëzie.
