Toen ik Sergio voor het eerst ontmoette
Toen ik Sergio voor het eerst ontmoette, vorig jaar in de derde, zag het er eigenlijk naar uit dat hij mijn ergste vijand zou worden.
Dat lag ook een beetje aan mijzelf.
Ik had namelijk last van vooroordelen. (Grote vooroordelen.) Kan je beter niet hebben als je toevallig in een 3-vmbo-klas van een totaal onbekende school belandt.
Ik had onder andere het vooroordeel: iemand die eruitziet als het opperhoofd van een criminele motorclub en die iedereen die hem in de weg loopt op zijn bek timmert of laat timmeren door zijn knechtjes, moet wel een enorme lul zijn.
Sergio zelf had ook last van vooroordelen. Hij vond mij een nerd (wat ik niet ben), een watje (ben ik wel) en een homo (zou kunnen, al heb ik tot nu toe geen ervaring op dat gebied), en iemand die een nerd is én een watje én een homo moest wel een enorme lul zijn. Een prima treiter-object dus.
Maar wat ik nooit had kunnen vermoeden die eerste kut- weken in de derde, en wat uiteindelijk mijn redding werd: SERGIO HOUDT VAN KUNST.
Ik hou ook van kunst.
Nou ja, ik hou van sommige kunst.
Van mooie dingen die ik kan begrijpen, zeg maar. Of die gewoon heel mooi zijn ook al zie je niet wat het betekent.
Ik hou niet van lelijke kunst of van met ducttape aan de muur geplakte bananen ter waarde van 120.000 dollar. Ook hou ik niet van performancekunst waarbij twee mensen twintig minuten lang in elkaars muil in– en uitademen; komt geen frisse lucht aan te pas. Daar word ik kotsmisselijk van, van dat soort kunst.
Ik hou sowieso van heel veel dingen NIET, in feite houd ik van meer dingen niet dan wel.
Mijn vader zegt dat ik me moet concentreren op die laatste maar dat is echt niet zo gemakkelijk.
Na drie weken uitlachen, duwen, stompen, slaan en fiets- banden leeg laten lopen, pakte Sergio mijn schetsboek af. Vanaf die tijd ging het steeds beter tussen ons.
Want Sergio vond mijn schetsen K U N S T. Wat een onverwachte en dikke meevaller was, vooral omdat hij aan het hoofd stond van een agressieve gang die, fanatieker nog dan Sergio zelf, mijn leven probeerde te verpesten.
Uit: Neem nooit een beste vriend van Erna Sassen