Vanuit de coulissen
Vanuit de coulissen zie ik het publiek binnenstromen. De voorstelling is bijna helemaal uitverkocht. Honderden mensen hebben een oppas geregeld. Ze hebben nette hemden en bloezen aangetrokken, want ze komen nog eens buiten en dat is lang geleden, dat moeten ze vaker doen. Ze schuiven gehoorzaam aan op de parking, aan de deur, aan de toog. Dan zijgen ze gonzend als hommels in hun klapstoeltjes neer. Kankerdeodorant prikt in klamme oksels, aftershave op geschoren kinnebakken. Zweetboorden onderlijnen zware boezems. Hier en daar schittert een vochtig voorhoofd uitbundiger dan de parelketting die wat lager op een borstbeen stuitert. Het publiek glanst en gloeit. De schouwburg klopt als een kruis.
De lichten doven. Gezichten worden schaduwen. Stemmen verstommen, eerst tot een opgeklopt gefluister, dan een beladen stilte. Dit is het moment waar we allemaal naar hebben toegewerkt. Dertien maanden lang, op dat gammele podium van parochiezaal Sint-Waltrudis, in de gloed van een tl-buis waarvan de armaturen massagraven werden voor fladderende motten die, net als wij, gewoon het licht opzochten.
Uit: Donkerkiemer van Ilona Lodewijckx, 2023