Geletterde Mensen: Maud Vanhauwaert & Rebekka de Wit

Op 1 oktober 2014 ging in de Antwerpse Bourlaschouwburg de drieëndertigste editie van Geletterde Mensen in première. De toen nog prille veulens Maud Vanhauwaert en Rebekka de Wit stonden te trappelen om hun opwachting te maken. Balancerend op de grens tussen poëzie en podium bracht Maud Vanhauwaert bochtige verhalen en droevige moppen uit haar tweede, toen pas verschenen, dichtbundel Wij zijn evenwijdig, en las Rebekka de Wit fragmenten uit wat later haar debuutroman We komen nog een wonder tekort zou worden. Beiden vroegen zich af – soms tegelijkertijd, soms door elkaar – hoe groot de ruimte is die niet op een foto past. En of je die ruimte kunt vatten met woorden. Ze vroegen zich bovendien af hoeveel gekleurde ringetjes, die om de stokjes van parasolprikkers zitten, er in die ruimte passen als je ze netjes opstapelt. Rebekka gokte duizendmiljoenhonderd, maar dat leek Maud aan de magere kant. Of ze een antwoord kregen op hun vragen, is tot op heden onduidelijk gebleven.