Drie vrienden – twee verwante schrijvers en één verwante zangeres – zetten de lijnen uit van deze vierendertigste editie van Geletterde Mensen. Christophe Vekeman, zoals meestal getooid met cowboyhoed, was opnieuw podiumbeest van dienst; Peter Terrin, strak in het pak, deed het op het podium liever rustig aan; An Pierlé was de ampersand tussen de twee.

Beide heren delen een pessimistisch levensgevoel, maar dat belette hen niet als vrolijke jongens door het leven en deze voorstelling te gaan. Terrin en Vekeman brachten hun beste teksten ten gehore en gingen op zoek naar de overeenkomsten en de verschillen in hun oeuvres.

Christophe Vekeman 'had meteen al de zaal mee', schreef Het Nieuwsblad. Hij had met Mensen als ik net een nieuwe roman onder de arm, waarin hij onder de onherkenbare schuilnaam Christophe ‘Buck’ Vekeman op zoek ging naar zielsverwanten. Op het podium trof de schrijver die alleszins in Peter Terrin, zijn bloedbroeder die de doorbraak naar het grote publiek beleefde met Post Mortem, bekroond met de AKO Literatuurprijs. Ook van hem hoorde Het Nieuwsblad 'een mooi verhaal' toen Terrin uit zijn Confituur-boekhandelgeschenk Het antwoord las. De stem van An Pierlé en haar pianospel waren essentieel voor de slagkracht die Terrin en Vekeman aan de dag legden. Het Nieuwsblad hoorde 'hele mooie zinnen' in de Nederlandstalige teksten van Pierlé. De krant vond het 'een mooie avond' en was van oordeel 'dat het niet altijd getoeter en geknal moet zijn. Soms overwint gewoon de eenvoud en de kwaliteit.'

met

An Pierlé Peter Terrin Christophe Vekeman