Chagrin d'Amour
Binnen de reeks Helse Tijden kreeg Saint Amour voor één keer een andere naam: Chagrin d’Amour. In een even hilarisch als schrijnend programma luchtten schrijvers, muzikanten en acteurs hun hart over het gedoe, de ingewikkelde toestanden, het bodemloze verdriet, de onvervulde verlangens, de knagende pijn, de striemende haat, het subtiele getreiter, de paranoia, de jaloezie, het verraad, ... kortom: alles wat mensen elkaar in naam der liefde aandoen.
‘Liefdesverdriet kan mooi zijn’, zo schreef De Standaard over Chagrin d’Amour. De succesformule Saint Amour was in 2010 aan haar zeventiende editie toe en hulde zich in het kader van de programmareeks Helse Tijden voor één keer in de donkerste mantel van de liefde. Het resultaat was ‘hetzelfde, maar meer en beter’ schreef Ruth Joos in haar column. Onvervulde verlangens, knagende jaloezie en ontstoken traanklieren maskeerden de rooskleurige kant van de liefde. Zwartgalligheid en sarcasme vloeiden over in de pijnlijke slagschaduw van de realiteit en terug, waardoor een ‘goedgeoliede formule van korte, vlotte en gevarieerde stukjes’ ontstond (De Standaard).
Als ervaringsdeskundigen zetten schrijvers, muzikanten en acteurs hun schouders onder het zwaargewicht dat liefde heet, en tilden het naar een hoger niveau. Jan Mulder bezong zijn liefde voor de ravissante schrijfster Yasmine Allas en als hij sprak, waren ‘de lach en de ironie niet ver weg’ (De Morgen). Jeroen Olyslaegers wist ‘zijn personage van drinkende echtgenoot pijnlijk realistisch gestalte te geven’ (De Morgen). Bij de internationale gaste Riikka Pulkkinen versterkten ‘de onbekende Finse klanken de beklemmende sfeer van haar ijzersterke tekst’ over huwelijkse sleur en huiselijk geweld (De Morgen). Annelies Verbeke gleed ‘stijldansend over een vuile vloer’ met een herkenbaar fragment over het verlaten gevoel na de breuk (De Standaard). Dimitri Verhulst confronteerde hartenpijn en hartgrondige haat, ontrouw en onafscheidelijkheid en liet ‘het publiek met open mond achter’ (CJP). In het verhaal van Tommy Wieringa (die in Aalst en Turnhout Jan Mulder verving) werden oude rekeningen vereffend.
Dirigent Jan Caeyers gidste het publiek door de tumultueuze affaires van Beethoven en maakte in het programma op die manier plaats voor non-fictie. Het collectief Bl!ndman versterkte de oplopende emoties met klassieke en hedendaagse saxofoonmuziek en was, volgens De Standaard, ‘verbazingwekkend’. Het Ensor strijkkwartet zette een streep Haydn bij Dimitri Verhulst, ‘een opmerkelijke samenwerking’ (CJP). De Nederlandse zangeres Ellen Ten Damme, met haar bitterzoete liedjes op tekst van Ilja Leonard Pfeijffer, werd bejubeld als ‘een revelatie’, ‘perfect gecast voor deze voorstelling’ (De Standaard). In Mechelen en Genk werd ze vervangen door The Bony King of Nowhere (solo), Bram Vanparys, die met de titelsong van zijn debuutplaat Alas my love doordrong tot het hart van Chagrin d’Amour.
Verder gaven Tine Embrechts en Lucas Van Den Eynde in twee absurdistische dialogen van Hugo Matthysen ‘op een zeer geloofwaardige manier’ ‘een gezicht aan het beestje dat overspel heet’ (CJP). Alle driftbuien en tranenstromen werden in goede banen geleid door Sven Speybrouck, die ‘beschikt over het talent serieuze onderwerpen als de liefde met een kwinkslag te brengen’ (CJP).