Tres Tigres Tristes
Als grote liefhebbers van het Melancholische Levenslied zoals dat in alle culturen en taalgebieden voorkomt, creëert Tres Tigres Tristes op het podium – met summiere akoestische middelen en zonder goedkope trucs – een zo groot mogelijke intensiteit maar ook warmte en ontroering. Dat deden ze voor het eerst in 2000 tijdens Saint Amour en in 2001 waren ze opnieuw van de partij. Maar nu werd het dus tijd voor hun eerste eigen avondvullende programma. De trieste tijgers zetten naast eigen werk ook liederen van onder meer Joni Mitchell, Carlos Antonio Jobim, Duke Ellington en Johannes Brahms naar hun kundige hand. “Warme weemoed in een ongewone gloed”, schreef De Standaard: “Aangrijpende liedjes die ontrukt worden aan de erven van vergetelheid, om in een nieuwe vorm weer te getuigen van de kracht van het ambachtelijke muziek maken. (…) Eigenlijk maken Tres Tigres Tristes akoestische remixen: met de moderne muziekmakerij delen ze de drang om vrij te citeren uit het muzikale geheugen, maar ze pleiten ervoor om hun verwerkingen écht ineen te knutselen. Dan wordt zelfs een schaar een percussie-instrument, en kan je scratchen door aan de knoppen van een oude radio te draaien.”