Saint Amour
In 1992 ging Saint Amour schaamteloos de overspelige toer op. Na twee jaar werd de poëzie met een laf excuus thuis achtergelaten ten faveure van een bandeloze nacht in het teken van het proza. Maar liefst twintig schrijvers werden bereid gevonden scrupuleloos de beste fragmenten uit hun allerminst prozaïsche liefdesverhalen en -romans te kiezen.
Voor het eerste flirtte Saint Amour ook met televisie; de eerste helft van het programma in Hasselt werd live uitgezonden op de toenmalige kwaliteitszender TV2. Gazet van Antwerpen zag weliswaar weinig vuur in deze editie van Saint Amour: ‘Niet dat er maandag geen pijlen werden verschoten. Alleen kwamen ze niet vaak van het duiveltje van de verleiding.’ En ook De Morgen sprak van een ‘wat voorspelbaar en mak programma’, maar Het Nieuwsblad was een andere mening toegedaan: ‘Saint Amour ’92 mag gezien worden’ en (vanwege het variërende programma): ‘Saint Amour is op zijn best in Hasselt’. ‘Behoud de Begeerte krijgt Antwerpse stadsschouwburg nokvol’, kopte De Standaard. ‘Het entoesiasme waarvan de meestal jonge toehoorders in de Stadsschouwburg blijk gaven, wijst er in ieder geval op dat velen verwachten of het op zijn minst leuk vinden “hun” auteurs in levenden lijve mee te maken.’
Het thema van de avond bleef als vanouds de liefde in al haar verschijningen en daarbij aansluitend bleven de schrijvers niet doof voor de extra-literaire wereld die zich enkele maanden daarvoor alarmerend opgedrongen had in de gedaante van Zwarte Zondag, maar vroegen het publiek op te komen tegen racisme en onverdraagzaamheid.
De presentatie was dit keer in handen van Benno Barnard, ‘een zeer spitse presentator’ vond De Morgen. Joe Roxy & Hugo Matthyssen, Marcel Vanthilt en de Edelweisjes, die volgens Het Nieuwsblad ‘een schitterende pastiche’ brachten op de Oostenrijkse jodelgezelligheid, waren verrassende entr’actes. Betty Mellaerts bracht nog maar eens hulde aan Liefde in Tijden van Cholera van Marquez. Van elkaar gescheiden door filmfragmenten en een enkele dansclip, lazen grote namen als Herman Brusselmans, Jeroen Brouwers, Hugo Claus, Tom Lanoye, Walter van den Broeck, Jef Geeraerts, Kristien Hemmerechts en Paul de Wiseplaere voor ter bezwering van ieders hartzeer. Want – in de onsterfelijke woorden van Jan van der Noot: ‘En ist de liefde niet, wat ist dan dat my quelt?’ Volgens Het Nieuwsblad gaf Brusselmans ‘een sterk nummer’ ten beste, waarin ‘achaïzerende clichés tot kunst’ werden verheven. Met Jeroen Brouwers had de krant iets meer moeite: ondanks zijn sterke teksten noemde ze hem ‘zwak’. Gazet van Antwerpen zag dat ‘de grootmeester der Nederlandse letteren (Hugo Claus) alleen maar bevestigde: de passie bestaat nog’. En Het Nieuwsblad toonde zich enthousiast over de passage van Tom Lanoye: ‘Lanoye doet een volle KNS gieren, Lanoye doet een volle KNS luisteren’. De Standaard meende dat Jef Geeraerts ‘hoorbaar nerveus en opvallend kwetsbaar’ was, maar wist wel ‘te boeien’. Bij Kristien Hemmerechts zat de KNS ‘flink vol met vooral jong volk en hield iedereen de adem in’, was Het Nieuwsblad voorts nog opgevallen.