Saint Amour

De Onbereikbare

De negentiende editie van Saint Amour stond in het teken van De Onbereikbare. Dat de ideale liefde vaak onbereikbaar blijft, wist de Romeinse dichter Ovidius tweeduizend jaar geleden al toen hij Eurydice in de onderwereld liet verdwijnen. Of Dante, die zijn leven lang verliefd was op Beatrice en haar de hoofdrol gaf in zijn Divina commedia. Sindsdien adoreren en vervloeken tal van schrijvers de onbereikbare geliefde, die te jong is of te oud, te ver, te nabij, te mooi, te dood, te getrouwd.

Deze Saint Amour werd unaniem goed onthaald: ‘Als Saint Amour alle registers opentrekt, dan doet het dat met finesse... tot in de puntjes geregisseerd’, liet De Standaard optekenen. De Morgen liet weten dat ‘Saint Amour bewijst dat er op instituten niet noodzakelijk sleet hoeft te komen’ en Knack Boekenburen noemde het ‘Eentje om in te lijsten.’ De veroorzakers daarvan waren dit gezelschap jonge en gevestigde schrijvers: Peter Buwalda, Wim Helsen, David Mitchell (10, 11 en 12 februari), Connie Palmen, P.F. Thomése, David Vann en Floortje Zwigtman.

‘Wat een vreugde om P.F. Thomése op het podium te krijgen,’ vond De Standaard. Thomése (J.Kessels: The Novel) koos uit zijn verschillende stijlen de hilarische. In Peter Buwalda’s vuistdikke en veelgeprezen debuutroman Bonita Avenue leidde De Onbereikbare naar pornografie en schizofrenie. David Mitchell was voor De Morgen ‘het absolute hoogtepunt van de avond’, met een ‘heel mooi gebrachte poëtische scène uit De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet.’ Daarin had hij het over een jonge domineeszoon, die verliefd wordt op een Japanse vroedvrouw die bij een brand verminkt raakt. David Vann beschreef in Caribou Island perfect de menselijke eenzaamheid en het onvermogen om geluk te verwerven. Maar volgens De Standaard zorgde Floortje Zwigtman voor ‘de meest gloedvolle bijdrage’. In haar trilogie Een groene bloem gaat de zestienjarige Adrian Mayfield in het Londense homomilieu op zoek naar zijn Grote Liefde. Grande dame van de Nederlandse literatuur Connie Palmen confronteerde het publiek met de ultieme onbereikbaarheid. Ook Knack Boekenburen vond het ‘even slikken’ toen ze zei: ‘Rouw heeft heel wat gemeen met verliefdheid, alleen kent rouw geen verlossing’. ‘Palmen neuriet een muziek van pijn,’ schreef De Standaard. De volgens De Morgen ‘ronduit schitterende’ cabaretier-acteur Wim Helsen bracht ‘Aan Rika’ van Piet Paaltjens helemaal op z’n wimhelsens, waarna hij volgens Knack Boekenburen ‘helemaal mocht schitteren als hopeloze aanbidder van eighties-popiconen Mel & Kim.’

Naast treurdichten, lofzangen en andere literair gehunker was er naar goede gewoonte ook film en muziek. Voor dit laatste zorgde Dez Mona, het combo rond Gregory Frateur en Nicolas Rombouts versterkt met Tijs Delbeke en Elise Caluwaerts, dat jazz combineert met gospel en experiment. Sven Speybrouck orkestreerde.