fragmenten

Vanuit de coulissen zie ik het publiek binnenstromen. De voorstelling is bijna helemaal uitverkocht. Honderden mensen hebben een oppas geregeld. Ze hebben nette hemden en bloezen aangetrokken, want ze komen nog eens buiten en dat is lang geleden, dat moeten ze vaker doen.

Luce zoende me rond zes uur, zonder waarschuwing vooraf. We keken elkaar aan en ze boog zich naar me toe en nam mijn gezicht tussen haar handen. Het strand verdween, het enige wat er nog was waren haar lippen, waar ik helemaal in opging, zonder te weten wat ik moest doen.

Ik ben me ervan bewust dat u wacht op de moord. Alles op z’n tijd. Want ik vertel u de dingen die ik u vertel niet zonder reden. Er zijn dingen die me per se van het hart moeten. En een paar zinnen volstaan niet. Ik heb ruimte nodig.

Geachte heer Vandeurzen, beste Jo,
Ik verneem dat u als gepensioneerde een cent bijverdient met consultancy. Ik wist eerst niet wat dat dure woord betekende, maar er is mij uitgelegd dat het gewoon wil zeggen dat u mensen raad geeft. Laat dat nu zijn wat ikzelf al 30 jaar doe! Toen u nog minister was, heb ik u trouwens diverse raadgevingen per post laten bezorgen.

Ik ben jaloers op het leven dat mijn ouders hadden toen ze zo oud waren als ik. Als ik dat hardop zeg zijn er altijd mensen die verbaasd opkijken en ermee aankomen dat mijn ouders op mijn leeftijd niet half zoveel hadden gereisd als ik en dat zij voor geen goud zouden willen ruilen, dat ze nog van alles moeten doen voor ze gaan ‘settelen’.