fragmenten

Het landschap spert haar mond open. Getande horizon. Grillige bergen duwen kale toppen omhoog en door de rotsachtige, met mirte begroeide kloven razen rivieren, een slikbeweging in verslindende wildernis, een afdaling naar het allerbinnenste. Het ruige zuidwesten behoort tot de meest ondoordringbare stukken van het eiland en bioloog David Fleay gelooft dat er hier een laatste bolwerk van Tasmaanse tijgers standhoudt.

Maar wat met de onzichtbare zijde van de rivier, niet de bovengrondse stroom die landschappen uitsnijdt en die de lijn volgt van de tijd, van opkomst en ondergang, van geboorte tot dood, maar de zijde die van haar een cirkel maakt?

Ledigheid is eigenlijk een hele kunst. Precies, het is een kunst, en maar weinig mensen beschikken van nature over de ondernemingslust en standvastigheid om het voor elkaar te krijgen. Buiten lezen op een zomermiddag. Wanneer er wekenlang de ene na de andere zonnige dag is geweest. Daar kan echt niets tegenop.

Toen ik Sergio voor het eerst ontmoette, vorig jaar in de derde, zag het er eigenlijk naar uit dat hij mijn ergste vijand zou worden.
Dat lag ook een beetje aan mijzelf.

Een man schildert het hek van een brug. Preciezer gezegd: het stalen hekwerk langs de fietspaden van die brug. Eigenlijk gaat het om twee bruggen die in elkaars verlengde over het IJ liggen, de Amsterdamsebrug en de Schellingwouderbrug.

De jonge vrouw die alleen op de eerste rij zat was door haar nieuwsgierigheid naar zaal Oud Oostende in de Ieperstraat gelokt. Die zondagavond 23 januari 1949 was een lezing uit Claus’ werk aangekondigd. Het hele weekend was er op een boekenbeurs het manuscript van zijn debuutroman tentoongesteld

Ik herinner mij een docent maatschappijleer op de middelbare school, meneer Beenhakker, die ons op een bepaald moment in een van de lessen vroeg om uit te rekenen waar we gedurende een week onze tijd aan besteedden.

Vanuit de coulissen zie ik het publiek binnenstromen. De voorstelling is bijna helemaal uitverkocht. Honderden mensen hebben een oppas geregeld. Ze hebben nette hemden en bloezen aangetrokken, want ze komen nog eens buiten en dat is lang geleden, dat moeten ze vaker doen.

Luce zoende me rond zes uur, zonder waarschuwing vooraf. We keken elkaar aan en ze boog zich naar me toe en nam mijn gezicht tussen haar handen. Het strand verdween, het enige wat er nog was waren haar lippen, waar ik helemaal in opging, zonder te weten wat ik moest doen.

Ik ben me ervan bewust dat u wacht op de moord. Alles op z’n tijd. Want ik vertel u de dingen die ik u vertel niet zonder reden. Er zijn dingen die me per se van het hart moeten. En een paar zinnen volstaan niet. Ik heb ruimte nodig.

Geachte heer Vandeurzen, beste Jo,
Ik verneem dat u als gepensioneerde een cent bijverdient met consultancy. Ik wist eerst niet wat dat dure woord betekende, maar er is mij uitgelegd dat het gewoon wil zeggen dat u mensen raad geeft. Laat dat nu zijn wat ikzelf al 30 jaar doe! Toen u nog minister was, heb ik u trouwens diverse raadgevingen per post laten bezorgen.

Ik ben jaloers op het leven dat mijn ouders hadden toen ze zo oud waren als ik. Als ik dat hardop zeg zijn er altijd mensen die verbaasd opkijken en ermee aankomen dat mijn ouders op mijn leeftijd niet half zoveel hadden gereisd als ik en dat zij voor geen goud zouden willen ruilen, dat ze nog van alles moeten doen voor ze gaan ‘settelen’.