fragmenten
Andi Taylor slaat haar handen tegen elkaar, stompt zich op haar platte buik, denkt niet aan haar moeder die thuis is met haar kleine broertje, niet aan haar auto die het maar net tot hieraantoe haalde, niet aan haar vakantiebaantje in het stampvolle gemeentelijke zwembad waar ze toezicht houdt, niet aan de vierjarige die ze zag doodgaan, aan de vierjarige die in wezen door haar dood is of aan zijn blauwe gezicht. Ze zouden de taak om kinderen te redden niet aan tieners moeten toevertrouwen.
Mijn vader nam me ’s avonds vaak mee naar onze dorpstuin en stuurde me zonder zaklamp op pad – en dan vond ik op gevoel de weg, afgaand op de geuren van bloemen en vruchten in de lucht. Dat was mijn vaders idee van leven in oorlogsgebied, overgeërfd van zijn familie, die net zulke verwoestingen had moeten ondergaan: als je in een land woonde waar zo’n geweldscyclus woedde als in het onze, móést je schoonheid wel zien door haar te voelen.
Laat mij maar meteen beginnen met u te ontgoochelen. U mag van mij geen ‘aanbevelingen voor een beter leven’ verwachten. Ik zou het bijzonder aanmatigend en pretentieus van mezelf vinden om een ander aanbevelingen te geven over een beter leven.
Toen je de aankondiging over deze avond zag verschijnen – ik gok – op sociale media, fronste je wellicht even je wenkbrauwen. Albina Fetahaj. Een onbekende naam. Misschien laat je je graag verrassen deze avond en zocht je mijn naam niet op. Een kleine daad van anarchie.
‘Ik heb nooit eerder een gevangenis van zo dichtbij gezien.’
De vader van Rimade staat op het tuinpad. Hij houdt haar koffertje vast, zijn vrije hand rust op haar schouder. ‘Het is net alsof uw huis deel uitmaakt van de gevangenis, alsof het allemaal een en hetzelfde gebouw is.’
Hallo Olivia. Nog één dag verwijderd, en de spanning is eraf. Ik wilde u nog vragen of u rookt? Zodat ik mij kan aanpassen he.
In de mail vraagt hij ook hoe laat ze er gaat zijn aub, en hij laat weten dat ze haar wagen in de ondergrondse parking kan zetten.
De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de wereld in.
Noblesse oblige! Dus eerst wil ik het koninklijke paar van ganser harte bedanken voor de gulle gastvrijheid jegens de literatuur en al haar betrokkenen en bedrijvers, van lezers tot schrijvers. Dat dit paleis in het hart van Brussel, zoals u met eigen ogen kunt constateren, voor de gelegenheid zelfs van boven tot onder werd gerestaureerd — dat had nu ook weer niet gehoeven. Maar het gebaar wordt ten zeerste geapprecieerd, zowel door de Taalunie als door mezelf.
Dit is het verhaal van een banale liefde en haar verterende kracht.
Zij overviel mij aan het begin van de jaren zeventig in het onooglijke provincienest P. Zij had als voorwerp: hij die ik pas sinds drie jaar een alledaagse knul kan noemen, maar die ik daarvoor jarenlang in het diepste geheim benoemde met alle namen die de wereld ooit verzonnen heeft voor alles wat onbereikbaar is en fel betracht, wat uitdaagt en verscheurt, schoon is en halfzacht.
Zijn ware naam was Z.
Het landschap spert haar mond open. Getande horizon. Grillige bergen duwen kale toppen omhoog en door de rotsachtige, met mirte begroeide kloven razen rivieren, een slikbeweging in verslindende wildernis, een afdaling naar het allerbinnenste. Het ruige zuidwesten behoort tot de meest ondoordringbare stukken van het eiland en bioloog David Fleay gelooft dat er hier een laatste bolwerk van Tasmaanse tijgers standhoudt.
Ledigheid is eigenlijk een hele kunst. Precies, het is een kunst, en maar weinig mensen beschikken van nature over de ondernemingslust en standvastigheid om het voor elkaar te krijgen. Buiten lezen op een zomermiddag. Wanneer er wekenlang de ene na de andere zonnige dag is geweest. Daar kan echt niets tegenop.
Toen ik Sergio voor het eerst ontmoette, vorig jaar in de derde, zag het er eigenlijk naar uit dat hij mijn ergste vijand zou worden.
Dat lag ook een beetje aan mijzelf.
De jonge vrouw die alleen op de eerste rij zat was door haar nieuwsgierigheid naar zaal Oud Oostende in de Ieperstraat gelokt. Die zondagavond 23 januari 1949 was een lezing uit Claus’ werk aangekondigd. Het hele weekend was er op een boekenbeurs het manuscript van zijn debuutroman tentoongesteld
Vanuit de coulissen zie ik het publiek binnenstromen. De voorstelling is bijna helemaal uitverkocht. Honderden mensen hebben een oppas geregeld. Ze hebben nette hemden en bloezen aangetrokken, want ze komen nog eens buiten en dat is lang geleden, dat moeten ze vaker doen.
Luce zoende me rond zes uur, zonder waarschuwing vooraf. We keken elkaar aan en ze boog zich naar me toe en nam mijn gezicht tussen haar handen. Het strand verdween, het enige wat er nog was waren haar lippen, waar ik helemaal in opging, zonder te weten wat ik moest doen.
Geachte heer Vandeurzen, beste Jo,
Ik verneem dat u als gepensioneerde een cent bijverdient met consultancy. Ik wist eerst niet wat dat dure woord betekende, maar er is mij uitgelegd dat het gewoon wil zeggen dat u mensen raad geeft. Laat dat nu zijn wat ikzelf al 30 jaar doe! Toen u nog minister was, heb ik u trouwens diverse raadgevingen per post laten bezorgen.
Ik ben jaloers op het leven dat mijn ouders hadden toen ze zo oud waren als ik. Als ik dat hardop zeg zijn er altijd mensen die verbaasd opkijken en ermee aankomen dat mijn ouders op mijn leeftijd niet half zoveel hadden gereisd als ik en dat zij voor geen goud zouden willen ruilen, dat ze nog van alles moeten doen voor ze gaan ‘settelen’.